خلاصه کتاب افسانه عادی بودن

استرس بدن را ویران می‌کند و زمینه را برای بیماری فراهم می‌کند.

بنابراین، ما دیدیم که چگونه تعارض بین دلبستگی، یعنی نیاز ما به ارتباط با دیگران، و اصالت و خود بودن، یعنی نیاز ما به صادق بودن با خود، می‌تواند منجر به شکستگی و از دست دادن یکپارچگی خود شود. ما بخش‌های خاصی مانند احساسات خود را سرکوب می‌کنیم تا تأیید یا محبت را به دست آوریم.

تلفاتی که این امر بر سلامتی ما وارد می‌کند، قابل توجه است. و نکته‌ی کلیدی در اینجا استرس است. سرکوب مداوم احساسات و نیازهایمان پاسخ استرس را فعال می‌کند. برای درک بهتر این موضوع، بیایید ببینیم چه اتفاقی برای بدن تحت استرس می‌افتد.

یک عامل استرس زای عاطفی ابتدا شبکه‌ی پیچیده‌ای از ارتباطات را فعال می‌کند. به یک سیستم بزرگراه عظیم با تبادلات فراوان فکر کنید، بین هیپوتالاموس، که مرکز مسئول حفظ تعادل سیستم‌های بیولوژیکی مغز شما است، و غدد هیپوفیز و آدرنال، که هورمون‌های استرس، مثل آدرنالین و کورتیزول، را آزاد می‌کنند.

مقالات مرتبط: همه چیز درباره‌ی استرس و ارتباط آن با سلامتی

استرس طولانی مدت یا مزمن منجر به ترشح بیش از حد این هورمون‌ها می‌شود و در طول زمان کل سیستم را خسته می‌کند. همچنین به سیستم عصبی شما آسیب می‌زند.

بدتر از آن، این استرس دفاع طبیعی بدن شما را در برابر بیماری‌ها مهار می‌کند. هنگامی که سیستم ایمنی بدن به درستی کار می‌کند، به یک ماده خارجی حمله می‌کند، و سپس خاموش می‌شود. اما استرس سیگنال‌هایی را که سیستم ایمنی بدن را پس از مقابله، دوباره خاموش می‌کنند، سرکوب می‌کند و منجر به التهاب مزمن می‌شود. هنگامی که سیستم ایمنی به سلول‌های سالم حمله می‌کند، یک پاسخ خودایمنی رخ می‌دهد، مانند ALS یا اسکلرودرمی.

استرس حتی می‌تواند بر روی DNA ما تأثیر بگذارد. تلومرها ساختارهای ریزی هستند که از کروموزوم‌ها در برابر ساییدگی محافظت می‌کنند، به نوعی مانند آگلت‌های پلاستیکی کوچک در انتهای بند کفش هستند. این تلومرها با افزایش سن کوتاه می‌شوند، اما اگر خیلی کوتاه شوند، سلول میزبان آسیب می‌بیند. دانشمندان دریافته‌اند که استرس و ناملایمات به طور قابل توجهی تلومرها را کوتاه می‌کند، سلول‌های ما را پیر می‌کند و ما را مستعد ابتلا به بیماری می‌کند.

بدیهی است که استرس عاطفی از وضعیت فیزیکی بدن ما جدایی ناپذیر است. دکتر ماته این را وحدت ذهن و بدن (mind-body unity) می‌نامد. اما در حالیکه واکنش استرس برای کمک به بقای ما تکامل یافته است، شرایط اجتماعی مدرن آن را دائماً فعال نگه می‌دارد. این همان چیزی است که در ادامه بررسی خواهیم کرد.

مقالات مرتبط: ارتباط ذهن و جسم

فرهنگ ما استرس مزمن و شرایط بیماری را ایجاد می‌کند.

یک لحظه به زیست شناسی دبیرستان فکر کنید. پتری دیش‌ها یا ظرف‌های کشت میکروب را به خاطر دارید؟ آن ظرف کم عمق و شفاف که برای رشد باکتری‌ها یا قارچ‌ها استفاده می‌شود؟ یک ظرف پتری می‌تواند محیط مناسبی را برای رشد موجودات ایجاد کند: تعادل کامل نور، دما و مواد مغذی، همراه با عدم وجود سموم. اما اگر محیط مهیا نباشد و یا به اصطلاح خاموش باشد، هر چیزی که در حال کشت است ممکن است زنده نماند.

پس از دهه‌ها درمان بیماران، دکتر ماته دریافته است که ظرف پتری‌ای که ما در آن زندگی می‌کنیم، به عبارت دیگر فرهنگ ما، برای شکوفایی انسان ایده‌آل نیست. در واقع سمی است. این باعث ایجاد استرس مزمن می‌شود که اساس بسیاری از بیماری‌های ما را تشکیل می‌دهد.

ناامنی اقتصادی را در نظر بگیرید. امروزه، بیشتر مردم برای حفظ ثبات مالی خود باید طولانی‌تر و سخت‌تر از نسل‌های قبلی کار کنند. این افزایش حجم کاری، زمان کمتری را برای خانواده باقی می‌گذارد. بسیاری درباره‌ی شغلشان، که منبع قابل توجهی از عزت نفس و هدفشان نیز هست، احساس بی ثباتی می‌کنند، که هر لحظه ممکن است از دست برود.

افرادی که در فقر زندگی می‌کنند اغلب با دوراهی انتخاب بین خرید غذا و پرداخت اجاره مواجه می‌شوند. با این حال، حتی طبقه‌ی متوسط ​​جهانی نیز با این مشکل مواجه شده است. به گفته‌ی سازمان همکاری اقتصادی و توسعه، طبقه‌ی متوسط نیز از دهه ۱۹۸۰ با فشارهای فزاینده‌ای مواجه بوده‌اند.

گروه‌هایی که با تبعیض مواجه می‌شوند، پیامدهای بهداشتی بسیار بدتری دارند. مطالعه‌ای در سال ۲۰۲۰ توسط دکتر برد گرین‌وود (Dr. Brad Greenwood) و همکارانش نشان داد که اگر پزشک سیاه‌پوست، سیاه‌پوست نباشد، خطر مرگ نوزاد سیاه‌پوست در بدو تولد دو برابر افزایش می‌یابد!!! و یک مطالعه‌ی کانادایی نشان داد که زنان پس از جراحی قلب نتایج بدتری نسبت به مردان دارند زیرا باید وظایف مراقبتی خود را زودتر از سر بگیرند. آنها زمان مشابهی مانند مردان برای استراحت و درمان ندارند.

برای دکتر ماته، استرس و قطع ارتباطی که ما تجربه می‌کنیم، بیشتر توسط فرهنگ مصرف گرای ما مورد سوء استفاده قرار می‌گیرد. کمپین‌های تبلیغاتی متعددی را در نظر بگیرید که برای ایجاد احساس ناامنی و بی کفایتی در ما طراحی شده‌اند، همه برای فروش محصولاتی که ادعا می‌کنند نیازهای ما را برآورده می‌کنند.

بدتر از آن، افراد معمولی نسبت به افراد دارای قدرت مالی، تأثیر بسیار کمتری بر سرنوشت جمعی ما دارند. یک مطالعه‌ی اخیر نشان داد که وقتی اکثریت زیادی طرفدار یک سیاست عمومی خاص هستند، آن به ندرت اجرا می‌شود اگر نخبگان اقتصادی مخالفش باشند.

وقتی یک قدم به عقب برمی‌داریم، جای تعجب نیست که مردم بیش از همیشه استرس را تجربه می‌کنند.

تروما اغلب در دوران کودکی شروع می‌شود، زیرا جامعه نیازهای رشدی ما را تضعیف می‌کند.

در جامعه‌ای که استرس زیادی ایجاد می‌کند، کودکان آن را بیشتر احساس می‌کنند. علت این است که استرس والدین به راحتی به کودک منتقل می‌شود. مطالعه‌ای توسط سونیا لوپین (Sonia Lupien) و همکارانش را در نظر بگیرید که نشان می‌دهد اگر مادری تحت استرس اقتصادی باشد، سطح هورمون استرس کودک افزایش می‌یابد.

و دلیل خوبی برای این اتفاق وجود دارد. رشد کودک او را به شدت نسبت به محیط خود حساس می‌کند. آنچه در سال‌های شکل‌گیری کودک اتفاق می‌افتد، پایه‌های همه چیز او را تنظیم می‌کند، سلامتی، رشد مغز و روابط آینده‌اش را.

نیاز اولیه‌ی رشدی کودک داشتن دلبستگی (attachment) مطمئن و قابل اعتماد به مراقبین همراه با تعاملات گرم، مداوم و هماهنگ با نیازهایش است. دلبستگی ضعیف، یا تعاملات پر استرس و پریشان، می‌تواند منجر به رشد عاطفی و ذهنی متزلزل شود.

با در نظر گرفتن این موضوع، ممکن است تصور کنید که جامعه تمام تلاش خود را برای ایجاد محیطی کم استرس برای به دنیا آمدن و تربیت کودک انجام دهد. با این حال این بسیار دور از واقعیت است.

اول از همه، استرس ناشی از احساس تنهایی و عدم حمایت در تربیت فرزندان وجود دارد، و فشار اقتصادی که والدین اغلب با آن مواجه هستند. اما در کنار این، والدین از فرهنگی نیز سرنخ و درس می‌گیرند که رشد کودک را حول نیازهای جامعه متمرکز می‌کند تا نیازهای کودک.

این با روش‌های زایمان بیش از حد پزشکی شروع می‌شود که اغلب زنان را از اختیارشان محروم می‌کند و باعث می‌شود بسیاری از آسیب‌های زایمانی رنج ببرند. به دنبال آن سیاست‌های مرخصی والدین ناکافی است که تماس حیاتی کودک را با والدینش در ماه‌های اول زندگی مختل می‌کند. به عنوان مثال، یک چهارم زنان آمریکایی دو هفته پس از زایمان به سر کار باز می‌گردند.

همچنین راهنماهایی برای والدین وجود دارند که با تشویق به قطع ارتباط با کودک و تنبیه او، غرایز والدین را بر هم می‌زنند. برای مثال، راهنمای تأثیرگذار دکتر بنجامین اسپاک (Dr. Benjamin Spock’s influential guide)، والدین را تشویق می‌کند تا با ترک کردن نوزادان خود، و رها کردن آنها در گریه کردن، به آنها آموزش خوابیدن دهند!!! در این برنامه‌ها، این کودکان هستند که با خواسته‌های برنامه‌ی کاری جامعه سازگار می‌شوند.

فرهنگی که نیاز کودکان به دلبستگی ایمن را تضعیف می‌کند، شرایطی را برای نوعی استرس مزمن نهفته که با خودشکستگی (self-fracturing) و از دست دادن خود یکپارچه همراه است، ایجاد می‌کند. این اساس تروما است، یک جراحت عاطفی و روانی که مم طول زندگی بر دوش ما است.