خلاصه کتاب روی خوش استرس: چگونه استرس را به نیرویی مثبت تبدیل کنیم

یک زندگی پر استرس اغلب یک زندگی معنادار است!

به نظر خلاف واقعیت می‌رسد درست است؟ اما به این موضوع توجه کنید: در سال‌های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶، محققان نظرسنجی جهانی گالوپ از بیش از ۱۲۵۰۰۰ نفر ۱۵ ساله و بالاتر پرسیدند که آیا روز قبل استرس بزرگی را تجربه کرده‌اند یا خیر.

به طور متوسط، تقریباً یک سوم از جمعیت هر کشور تجربه‌ی استرس را گزارش کردند. فیلیپین در این نظرسنجی پیشتاز بود و ۶۷ درصد از جمعیت آن از استرس رنج می‌برند. ایالات متحده با ۴۳ درصد پس از آن، در رتبه بعدی قرار گرفت. کشورهای دیگر سطح استرس بسیار پایین تری را گزارش کردند که در کشور آفریقایی موریتانی تنها ۵ درصد بود.

بنابراین چگونه این آمار با داده‌های دیگر مطابقت دارد؟ نتایج پژوهشگران را شگفت زده کرد. کشورهایی که سطوح بالاتری از استرس را نشان می‌دهند، احتمالاً تولید ناخالص داخلی بالاتر، امید به زندگی طولانی‌تر و کیفیت زندگی بهتری خواهند داشت. در مقابل، کشورهایی مانند موریتانی با سطوح پایین استرس مستعد سطوح بالایی از فساد، فقر، گرسنگی یا خشونت بودند!!!!

این همان چیزی است که نویسنده آن را پارادوکس استرس می‌نامد: زندگی شاد حاوی استرس است و زندگی بدون استرس شادی را تضمین نمی‌کند. چگونه می‌توانیم این را توضیح دهیم؟

خوب، شاید به این دلیل که یک زندگی معنادار لزوماً یک زندگی پر استرس نیز هست. بر اساس مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۳ در دانشگاه ایالتی استنفورد و فلوریدا، افرادی که بیشترین تعداد رویدادهای استرس زا را در گذشته‌ی خود گزارش کرده‌اند، به احتمال بیشتری زندگی خود را معنادار می‌دانستند.

و شما چطور؟ آیا زندگی خود را معنادار می‌دانید و چرا؟ ما اغلب احساس هدف خود را از نقش‌های متفاوتی که بازی می‌کنیم و مسئولیت‌هایی که داریم، در شغل‌هایمان، به‌عنوان والدین، و در روابطمان، می‌گیریم. فعالیت‌هایی که بیشترین احساس معنی را برای ما دارند دقیقاً همان‌هایی هستند که بزرگترین منابع استرس در زندگی ما هستند.

این در دو نظرسنجی اخیر در بریتانیا و کانادا نشان داده شده است. سی و چهار درصد از بزرگسالان شرکت کننده در بریتانیا اظهار داشتند که داشتن یک نوزاد استرس‌زاترین تجربه‌ی زندگی آنها بوده است. و ۶۲ درصد از کانادایی‌های شرکت‌کننده، شغل خود را بزرگترین منبع استرس خود می‌دانستند.

تحقیقات همچنین به ما می‌گوید که زندگی با استرس کمتر همچنین ممکن است شادی کمتری نیز به همراه داشته باشد. انسان‌ها زمانی که مشغول هستند، شادتر هستند. این ممکن است توضیح دهد که چرا بازنشستگی، زمانی از زندگی که به طور ناگهانی کارهای کمتری نسبت به قبل انجام می‌دهیم، خطر افسردگی را تا ۴۰ درصد افزایش می‌دهد.

فقط تفکر متفاوت درباره‌ی استرس به ما کمک می‌کند تا با آن مقابله کنیم.

با صدها مقاله، گفتگوهای رادیویی و تحقیق در این زمینه، به نظر می‌رسد استرس یکی از بزرگترین معماهای قرن حاضر باشد. تقریباً همه کسانی که می‌شناسیم، استرس را یک چالش و مبارزه می‌دانند.

اما در مورد آن افرادی که به نظر می‌رسد در طول زندگی آرامش بیشتری دارند چه؟ همه ما حداقل یکی از آنها را می‌شناسیم. هر از چند گاهی با افرادی مواجه می‌شویم که خیلی بهتر از دیگران با استرس کنار می‌آیند. آنها چه کاری متفاوت انجام می‌دهند؟ همه چیز به نحوه‌ی تفکر آنها در مورد استرس بستگی دارد.

همکار، همسایه یا آشنای انعطاف‌پذیر شما می‌تواند با چالش‌ها روبه‌رو شود، زیرا استرس را بخشی عادی از زندگی می‌داند. که هست! بدون استرس، فرصت‌های بسیار کمتری برای رشد و یادگیری خواهیم داشت. علاوه بر این، پذیرش اینکه استرس طبیعی است باعث می‌شود کمتر به هر چالشی به عنوان یک فاجعه نگاه کنیم.

این افراد انعطاف‌پذیر می‌دانند که هر چقدر هم که شرایط استرس‌زا باشد، زندگی ادامه دارد. آنها همچنان به انتخاب‌هایی ادامه می‌دهند که موقعیت یا خودشان را تغییر می‌دهند. اما ذخیره‌ی قدرت آنها از کجا می‌آید؟ جالب است بدانید که این ذخیره‌ی قدرت اغلب در نتیجه‌ی تجربه روزهای سختِ گذشته ایجاد می‌شود.

ترزا بتانکور (Theresa Betancourt)، دانشیار بهداشت کودک و حقوق بشر در دانشکده‌ی بهداشت عمومی هاروارد، در سال ۲۰۰۲ در سیرالئون با گروهی از کودکان سرباز مواجه شد که علی‌رغم تجربه‌های دشوار و ناگواری‌های شدید، تاب‌آوری و انعطاف‌پذیری شگفت‌انگیزی از خود نشان داده بودند. این مشاهدات او را به پرسشی مهم رساند: چه عواملی در چنین شرایط سختی به این کودکان کمک کرده است تا به زندگی ادامه دهند و امید خود را حفظ کنند؟

وحشت‌هایی که در گذشته تجربه کرده‌اند به آنها این امکان را می‌دهد که هنگام مواجهه با مشکلات روزانه، تصویر بزرگ‌تری را ببینند. بسیاری حتی آرزو داشتند که پزشک، روزنامه نگار و معلم شوند. حتی در موارد شدید، تجربیات گذشته استرس می‌تواند به ما قدرت و دیدگاه مثبت بدهد.

نگرانی‌های خود را در آغوش بگیرید تا از آنها بهره مند شوید.

آیا تا به حال آنقدر عصبی شده‌اید که کف دست‌هایتان به طور غیرقابل کنترلی عرق کند، قلبتان تند بزند و دهانتان خشک شود؟ این پاسخ‌های فیزیکی نشانه‌های واضح استرس هستند و شما معمولاً از خودتان انتقاد می‌کنید که به استرس اجازه‌ی غلبه داده‌اید. اما آیا این رویکرد درستی است؟

نه همیشه. پذیرش اضطراب در واقع به ما کمک می‌کند عملکرد بهتری داشته باشیم. این فقط بستگی به نحوه‌ی کانال شما دارد. برای نشان دادن این موضوع، آلیسون وود بروکس (Alison Wood Brooks)، استاد مدرسه‌ی بازرگانی هاروارد، به برخی از دانشجویانی که در آستانه‌ی سخنرانی بودند، دستور داد که به خودشان بگویند «من آرامم»، در حالیکه به دیگران گفته شد که بگویند «من هیجان زده هستم».

یک ترفند ساده، اما کارساز بود: گروه دوم در مهارت‌های ارائه‌ی خود اعتماد به نفس بیشتری داشتند، فشار را با ظرافت بیشتری مدیریت کردند و به عنوان سخنران متقاعدکننده‌تر و شایسته‌تر از گروه اول رتبه بندی شدند. گروه دوم سخنرانان به سادگی با تغییر ذهنیت خود، اضطراب خود را به انرژی هدایت کردند که عملکرد آنها را به شدت افزایش داد.

تکرار مانتراهای مثبت مانند “من هیجان زده هستم” یک راه عالی برای هدایت استرس به سمت قدرت است. پذیرشِ اضطراب خود استراتژی دیگری برای تغییر طرز فکر شما است و بسیار مهم است. چرا؟ زیرا بدون آن، شما در معرض خطرِ افتادن در چرخه‌ی اجتناب از اضطراب هستید.

به عنوان مثال، نویسنده عمیقاً از پرواز می‌ترسید. او تصمیم گرفت برای جلوگیری از اضطراب هرگز سوار هواپیما نشود. با این حال، با اجتناب از اضطراب از این طریق، او اجازه داد که چیزهایی را از دست بدهد. در نهایت، نویسنده از از دست دادن فرصتی برای دیدن اقوام یا گشت و گذار در شهرهای جدید خسته شد، بنابراین تصمیم گرفت دندان‌هایش را به هم فشار دهد و به جای آن با اضطراب خود روبرو شود. او هنوز در هواپیما عصبی می‌شود، اما می‌داند که ارزشش را دارد.