قانون 90 ثانیه‌ای دکتر بولت تیلور برای رسیدن آرامش درونی
ما این قدرت را داریم که تعیین کنیم هر لحظه چه کسی و چگونه در دنیا هستیم، صرف نظر از اینکه در چه شرایط بیرونی قرار داریم.
90 ثانیه اول پس از یک رویداد ناراحت کننده برای انتخاب اینکه می‌خواهیم چه کسی باشیم و چگونه خودمان را معرفی کنیم، بسیار مهم است.
اگر توجه کنیم، می‌توانیم واکنش فیزیکی مشخصی را در بدن خود احساس کنیم، وقتی که با استرس مواجه می‌شویم: ضربان قلب بالا، گونه‌های برافروخته، احساس ضربان نبض در گوش‌هایمان. این اتفاق به دلیل مواد شیمیایی است که مغز ما آزاد می‌کند و ما را به مبارزه، فرار یا فریز شدن وادار می‌کند – واکنشی که به زمانی برمی گردد که شکارچیان یک تهدید واقعی و دائمی بودند و غرایز بیولوژیکی بهترین شانس ما را برای بقا در اختیار ما قرار می‌دادند.
اکنون، موقعیت‌های پر استرسی که در دنیای مدرن خود تجربه می‌کنیم، بیشتر در مورد مشاجره با عزیزانمان، خستگی از ترافیک و صف‌های طولانی، یا اخبار بدی است که یک روز آرام را به یک روز بد برایمان تبدیل می‌کند.
ما با مغز بسیار توسعه‌یافته‌مان، می‌توانیم واکنشی غیر از انجماد، جنگیدن یا فرار را انتخاب کنیم.
در این مقاله، می‌خواهم ابزار قدرتمندی را با شما به اشتراک بگذارم که از کار دکتر جیل بولت تیلور، عصب‌شناس تحصیل‌کرده در هاروارد آمده است. او آن را قانون ۹۰ ثانیه می‌نامد، و من در اینجا دلیل موثر بودن آن را آورده‌ام.
قانون ۹۰ ثانیه
همانطور که دکتر تیلور توضیح می‌دهد: بیش از ۹۰ ثانیه طول نمی‌کشد تا هورمون‌های استرس وارد شده، از سیستم شما پاک شوند. برای مثال، وقتی در واکنش به موقعیتی احساس خشم می‌کنید، آدرنالین تا ۹۰ ثانیه در بدن شما جاری می‌شود و سپس از بین می‌رود.
اگر این مدت به نظر شما زمان بسیار کوتاهی می‌آید، به این دلیل است که برای اکثر ما، واکنش عاطفی مدت‌ها بعد ادامه می‌یابد. به دلیل ارتباط بین افکار، احساسات و مواد شیمیایی مغز، بدن ما تولید هورمون استرس را پس از ۹۰ ثانیه متوقف می‌کند، اما تنها در صورتی که بتوانیم افکار خود را از چیزی که باعث تحریک احساسات می‌شود، دور کنیم.
تا زمانی که ما به آن موقعیتِ استرس‌زا توجه می‌کنیم، احساسات ما به هم می‌ریزد و مغز ما مدام بدن ما را پر از آدرنالین می‌کند.
بنابراین، به گفته‌ی دکتر جیل بولت تیلور، هر بار که یک واکنش عاطفی داریم، انتخاب می‌کنیم که آیا حلقه بازخورد عاطفی را بعد از ۹۰ ثانیه ادامه دهیم و اجازه دهیم هورمون‌های استرس ما به سیلِ خود ادامه دهند یا اینکه واکنش‌پذیری عاطفی خود را متوقف کنیم.
اما چگونه به چیزی که به تازگی رخ داده است فکر نکنیم، به خصوص اگر ماشه‌ی یک احساس به خصوص را کشیده باشد؟
تیلور در کار خود اشاره می‌کند که اگر بتوانیم این واکنش را به جای درگیر شدن با آن، مشاهده کنیم، قدرت بسیار بیشتری بر آنچه در جهان بیان می‌کنیم، زمانی که تحت فشار و استرس هستیم، خواهیم داشت.
چگونه به جای درگیر شدن، مشاهده کنیم؟
وقتی احساسات شما در حال افزایش است، ۹۰ ثانیه ممکن است طولانی باشد. بنابراین، یکی از ترفندهایی که دکتر تیلور پیشنهاد می‌کند این است که به محض اینکه احساس کردید واکنش عاطفی شما بالا می‌رود، به عقربه‌ی ساعت نگاه کنید. (من اضافه می‌کنم که اگر ساعتی در نزدیکی شما نیست، می‌توانید سعی کنید تلفن همراه خود را بردارید و از کرونومتر آن استفاده کنید.)
تنها نگاه کردن به زمان در حال سپری، می‌تواند به شما یادآوری کند که به جای درگیر شدن، فقط مشاهده کنید. با این کار استرس کمتری خواهید داشت. اگر به درگیر شدن در افکار مشابه ادامه دهید، که منجر به همان احساسات واکنشی می‌شود، در این صورت در لوپ احساسی باقی خواهید ماند.
وقتی به خود اجازه می‌دهیم مکث کنیم و نفس بکشیم، فضایی را برای همان تنش زدایی عاطفی ۹۰ ثانیه‌ای که دکتر تیلور در مورد آن صحبت می‌کند، ایجاد می‌کنیم – جایی که می‌توانیم به وضوح آنچه را که احساس می‌کنیم ارزیابی کنیم و اجازه دهیم این احساسات قبل از اینکه شروع به فرمول‌بندی پاسخ کنیم، از شدتشان کاسته شود.
و حتی زمانی که نمی‌توانید خود را در ۹۰ ثانیه آرام کنید، نفس کشیدن و آرام کردن شانه‌هایتان همیشه شما را به سمت آن هدف ۹۰ ثانیه‌ای می‌برد. رسیدن به آنجا ممکن است بیشتر از آنچه می‌خواهید، طول بکشد.
امیدوارم این «مکث ۹۰ ثانیه‌ای» را در این هفته تمرین کنید و نظر خود را برای من بنویسید و به من بگویید که چگونه برای شما پیش رفت.
مطالب زیر را حتما مطالعه کنید
بازیابی خود واقعی: شفای خود از نقش والدگری در خانواده
چگونه زندگی رضایت بخشی داشته باشم؟
ارتباط شکر و دوپامین
راه درمان بیماریهای فیزیکی از دیدگاه سادگورو
هنر نامه نویسی: چرا گذاشتن خودکار روی کاغذ بهتر از برداشتن تلفن است؟
دیدگاهتان را بنویسید