کورتیزول عضلات را از بین میبرد.
در این مقاله می خواهم در مورد رابطه بین کورتیزول و پروتئین صحبت کنم. بسیاری از مردم این را نمی‌دانند که ارتباط زیادی بین سطح کورتیزول (هورمون استرس) و تخریب پروتئین در بدن وجود دارد.
اثرات کاهش تولید اسید آمینه
پروتئین ها در بدن به اسیدهای آمینه تجزیه میشوند که مواد اولیه برای تولید انواع هورمون ها، آنزیم ها و دیگر ضروریات بدن هستند. بدن اسید آمینه های اضافی را که مصرف می کنید ذخیره نمی کند، به همین دلیل است که هر روز به آنها در رژیم غذایی خود نیاز دارید. با تخریب پروتئین ها و یا کمبود پروتئین ها به هر دلیلی، تولید اسیدهای آمینه نیز کاهش یافته و اتفاقات ناگواری به دنبال آن برای بدن رخ میدهد. در اینجا به تعدادی از آنها اشاره میکنیم:
- تحلیل رفتن عضلات
اولین واکنش بدن در زمان کمبود اسیدهای آمینه این است که بافت ماهیچه ای را تجزیه کند تا به آمینو اسیدهای موجود در آن دسترسی پیدا کند و بتواند در جای دیگری از آنها استفاده کند. بنابراین تحلیل رفتن عضلات اولین علامت کمبود اسیدهای آمینه ضروری است. - مشکلات اسکلتی (کاهش توده استخوانی)
- کاهش ایمنی بدن
- ضعف و خستگی
- تغییر در بافت پوست و مو
- افسردگی و اضطراب بیشتر
- مشکلات گوارشی
- مشکلات باروری
- کاهش هوشیاری ذهنی
- کند شدن رشد در کودکان
چه شرایطی باعث اختلال در تبدیل پروتئین به اسید آمینه میشود؟
- کمبود آنزیم هایی از پانکراس مثل پروتئاز که برای تجزیه پروتئین‌ها نیاز است.
اگر فردی دیابتی باشد یا قند زیادی خورده باشد و به لوزالمعده (پانکراس) آسیب رسانده باشد، این می تواند یکی از عوامل مهمی این باشد که بدن او نمی تواند پروتئین ها را به اسیدهای آمینه تجزیه کند. - تکیه کامل به غذاهای پخته شده.
- رژیم های با پروتئین ناکافی (گرچه نادر است.)
- نبود اسید کلریدریک کافی در معده
فردی که مشکلات گوارشی دارد مثل سوزش سر دل و … ممکن است اسید کلریدریک کافی برای تجزیه پروتئین ها را نداشته باشد. - کمبود پروبیوتیک ها
مشکل در دستگاه گوارش تحتانی (روده ها) و کمبود باکتری‌های دوستی که برای تجزیه این پروتئین‌ها لازم هستند. - کورتیزول بالا
تاثیرات کورتیزول بالا در بدن
کورتیزول بالا از استرس ناشی می شود. کورتیزول یک اثر کاتابولیک ایجاد می کند که از کلمه cannibalistic و cannibal آمده است، که به معنی آدمخوار (گوشت خوار) است. هورمون های کاتابولیک موادی مانند پروتئین ها (ماهیچه ها) را تجزیه می کنند. با کورتیزول بالا، اسیدهای آمینه جذب عضله نمی شوند، بنابراین فرد دچار آتروفی عضله و تحلیل عضلانی می شوید.
به همین دلیل است که در هنگام استرس یا یائسگی، زمانی که غده فوق کلیوی از تخمدان حمایت می کند، عضلات افراد شل می شود که به معنی تحلیل و آتروفی عضله است).
استخوان فقط کلسیم نیست، کلاژن و پروتئین زیادی نیز دارد. بنابراین استخوان نیز اسیدهای آمینه را دریافت نمی کند و فرد دچار تحلیل استخوان می شود.
سیستم لنفاوی و غدد لنفاوی، که بخشی از سیستم ایمنی هستند نیز دچار کوچک شدن و آتروفی می شوند.
سیستم لنفاوی کوچکتر شروع به کاهش تولید آنتی بادی می کند و همچنین مرزهای سلولی برای مقاومت در برابر عفونت ها ایجاد نمی کند. بنابراین مقاومت و ضریب حساسیت سیستم ایمنی بدن کمتر میشود. این همان چیزی است که باعث بیماری خود ایمنی می شود. بیماری های خودایمنی از دست دادن تحمل یا از دست دادن قدرت متمایز ساختن خود و غیر خود، یعنی بافت سالم از مهاجم، است. بنابراین بدن شروع به حمله به خود می کند. اگر از هر فردی که بیماری خود ایمنی داشته است بپرسید “چه زمانی بیماری اش شروع شد؟” پاسخ یکی از اینهاست: پس از یک رویداد استرس زا یا از دست دادن یکی از عزیزان یا طلاق.
کورتیزول منبع اصلی بیماری های خود ایمنی است اما جالب اینجاست که به افراد با بیماری های خودایمنی پردنیزون (کورتیزول) می دهند و به آنچه از اول اتفاق افتاده نگاه نمی کنند، اینکه عامل ایجاد کننده این بیماری ها افزایش سطح کورتیزول بوده است.
وقتی فردی باردار میشود، برای حفظ سلامت جنین در حال رشد این داروها باید قطع شوند. ظاهراً در دوران بارداری، سیستم ایمنی بدن مادر بیدار می شود و تمام مشکلات خودایمنی ناپدید می شوند!!!. بنابراین راه حلی که به ذهن میرسد تقویت سیستم ایمنی بدن است نه اینکه سعی کنیم با استروئیدها به آن حمله کنیم. (یا می توانیم توصیه کنیم که زن باردار بماند و حدود ۲۰ بچه داشته باشد و در آن سال ها عالی زندگی کند!!!)
بنابراین با کورتیزول بالا، تمام بافت‌های بدن درگیر با پروتئین مثل ماهیچه، تاندون، رباط، استخوان، لنف و … درگیر میشوند.
این اسیدهای آمینه حالا به کبد می روند. اما در کبد چه اتفاقی برای این اسیدهای آمینه می افتد؟
کبد اسیدهای آمینه را به آمونیاک و کربن و یون هیدروژن تجزیه می کند.
آمونیاک به اوره یا اسید اوریک یا ادرار تبدیل میشود (به همین دلیل است که افراد مبتلا به نقرس میشوند، زیرا به دلیل آسیب دیدن کبد یا آسیب کلیه، مقدار بیش از حد اوره ایجاد میشود).
اما کربن، تبدیل به کربوهیدرات و گلوکز میشود، به عبارت دیگر بدن شما اسید آمینه را به قند تبدیل می کند. چه جالب!!! 😐
یون هیدروژن وارد ادرار می شود تا از آن طریق دفع شود و هر جا که یون هیدروژن می رود پتاسیم نیز به همراهش میرود. بنابراین شما پتاسیم را نیز از دست می دهید و سپس وقتی پتاسیم را از دست می دهید، بدنتان بسیار قلیایی می شود. PH پایین باعث میشود که بدن نتواند کلسیم را جذب کند و لیست مشکلات به این صورت ادامه پیدا میکند.
چرا این اتفاقات در بدن می افتد؟
از آنجایی که بدن در حالت بقا قرار دارد، باید یک منبع سوخت ثانویه برای خود ایجاد کند و کاری که انجام می دهد، گلوکونئوژنز است. این بدان معناست که بدن شروع به تولید قند از پروتئین ها و اسیدهای آمینه میکند. مشکل این است که تمام این کربنی که در حال تشکیل گلوکز است، باعث افزایش قند خون و افزایش انسولین می شود و به دنبال آن دیابت و چربی شکمی و کلسترول بالا.
سلب مسئولیت:این مقاله فقط برای اهداف عمومی است و نباید برای خود تشخیصی استفاده شود و جایگزینی برای معاینه پزشکی، درمان، تشخیص و تجویز پزشکی نیست. قبل از مشورت با پزشک و دریافت معاینه، تشخیص و توصیه پزشکی، نباید هیچ تغییری در رژیم غذایی خود ایجاد کنید. در مورد هر گونه سؤالی که ممکن است در مورد یک وضعیت پزشکی داشته باشید، همیشه از پزشک خود مشاوره بگیرید.
دیدگاهتان را بنویسید