از نگاه یک کودک

در ملیله‌های شلوغ بزرگسالی، جایی که مشکلات بزرگ به نظر می‌رسند و راه‌حل‌ها اغلب دست نیافتنی، چشمه‌ای از الهام وجود دارد که منتظر بهره‌برداری از آن است – دنیای کودکان. در قلمرو لجام گسیخته‌ی معصومیت و سادگی، کودکان زندگی را با لطفی بی‌دردسر می‌گذرانند که بزرگسالان، که زیر بار پیچیدگی‌ها هستند، ممکن است آن را دست نیافتنی بدانند. همانطور که ما با پیچیدگی‌های چالش‌های روزانه‌مان دست و پنجه نرم می‌کنیم، شاید کلید باز کردن قفل راه‌حل‌ها نه در راهروهای درهم‌پیچ خرد بزرگسالان، بلکه در دیدگاه‌های بی‌آلود کودکان نهفته باشد.

برای لحظه‌ای دنیایی را تصور کنید که در آن مشکلات سد راه نیستند، بلکه سنگ‌های پله هستند، که در آن کنجکاوی یک قطب نما است و انعطاف پذیری یک شعار ناگفته. زندگی کودکان که در ظاهر بی‌خیال به نظر می‌رسند، درس‌های عمیقی را در خود دارد که می‌تواند تاریک‌ترین گوشه‌های معضلات بزرگسالای ما را روشن کند. از کنجکاوی بی حد و حصرشان تا توانایی تزلزل ناپذیرشان برای یافتن شادی در سادگی، کودکان ما را به بازنگری، ارزیابی مجدد و کشف مجدد جوهر زندگی دعوت می‌کنند.

به من در سفری از دریچه‌ی کودکی بپیوندید، جایی که چیزهای معمولی به چیزهای خارق العاده تبدیل می‌شوند و امور دنیوی گنجینه‌های پنهان خرد را پنهان می‌کنند. همانطور که ما تفاوت‌های ظریف دنیای کودک را بررسی می‌کنیم، ممکن است الهاماتی را پیدا کنیم که برای باز کردن گره‌هایی که زندگی بزرگسالی ما را گیج می‌کند، مورد نیاز است. به هر حال، در زمین‌های بازی معصومیت، بذر درک عمیق کاشته می‌شود و در انتظار جوانه زدن به راه‌حل‌هایی برای پیچیدگی‌هایی است که با آن روبرو هستیم.

چگونه در سفر خود، ویژگی‌های کودکی را بازیابی کنیم؟

یک رویکرد توانمندساز، بازیابی و پرورش ویژگی‌های کودک‌مانند، با گنجاندن عمل «شبیه کودک شدن» در تمرینات معنوی‌تان است. از طریق بازیابی دیدگاه کودک مانند خود، دوباره با جوهر زندگی ارتباط برقرار کنید. در اینجا چندین راه برای مشارکت در این عمل را آورده‌ام:

۱. با کودکان وقت بگذرانید و به دنیای آنها بپیوندید.

مشغول دنیای کودکان شوید. با گذراندن وقت در پارک و مشاهده بی دغدغه بودن آنها، خود را در قلمرو آنها غوطه ور کنید. چه صرفاً تماشای بازی آنها باشد یا مراقبه، به خود اجازه دهید در دیدگاه منحصر به فرد آنها گم شوید. از طرف دیگر، عمداً وقت با کیفیت را با کودک اختصاص دهید – صحبت کنید، سؤال بپرسید و بازی کنید. با این حال، در برابر اصرار برای تحمیل جهان بینی خود مقاومت کنید. در عوض، اجازه دهید شما را به دنیای خود راهنمایی کنند و دیدگاه خود را به اشتراک بگذارند. هدف شما این است که از صمیم قلب دنباله رو آنها باشید.

مقاله مرتبط: کودک

۲. در زمان حال زندگی کنید.

از زیبایی لحظه‌ی حال لذت ببرید. بچه‌ها این جوهر را بدون زحمت تجسم می‌کنند، خود را در حال غوطه ور می‌کنند و از تأثیر عمیق زندگی می‌چشند. با هدایت مجدد تمرکز خود به لحظه‌ی فعلی، با غنای تجربیات خود ارتباط برقرار کنید. به طور کامل با آنچه در زندگی شما و در لحظه آشکار می‌شود، مشغول شوید و طعم، بو، بافت و صداهایی که شما را احاطه کرده‌اند را درک کنید. حضور واقعی را پرورش دهید – واقعاً در لحظه باشید.

۳. بازی کنید.

لذت بازی را بازیابی کنید. در دوران کودکی، لذت بازی به طور طبیعی به ما می‌رسد. هیچ نیازی به اجبار یا پاداش‌های خارجی وجود ندارد – این یک جنبه‌ی ذاتی انسانیت ما است. بازی که به‌عنوان مشغول شدن در فعالیت‌هایی برای لذت بردن به جای اهداف جدی یا عملی تعریف می‌شود، منعکس‌کننده‌ی پارادوکس اجتماعی است که ما به طور جمعی ایجاد کرده‌ایم. زمان مکث و تأمل فرا رسیده است. روایت اجتماعی بازی را از هدف جدا می‌کند و ما را به نادیده گرفتن مسیر مستقیم به سوی خوشبختی یعنی اولویت دادن به لذت سوق می‌دهد. همانطور که رشد می‌کنیم، اغلب در مورد فقدان شادی خود متعجب می‌شویم بدون اینکه بدانیم شادی واقعی با استقبال از پیگیری مستقیم لذت به وجود می‌آید، نه اینکه امیدوار باشیم که محصول جانبیِ اولویت‌های دیگر زندگی باشد.

بازی فراتر از دوران کودکی ضروری است. نیاز به بازی تا بزرگسالی ادامه دارد، با این حال بسیاری از ما به تدریج در گنجاندن آن در زندگی خود مهارت کمتری داریم. هنر بازی ممکن است از ما فرار کند، زیرا ما مدت زیادی را بدون اینکه به آن مشغول باشیم سپری کرده‌ایم. هیچ روش تجویز شده‌ای برای بازی وجود ندارد – می‌تواند به عنوان یک بازی کارت ساده، یک ورزش با هیجان مانند والیبال، یک حمام آرامش بخش، یا حتی یک عمل انفرادی مانند بالا رفتن از درخت ظاهر شود. تنها معیار برای واجد شرایط شدن یک فعالیت به عنوان بازی ساده است: شما به یک دلیل در آن شرکت می‌کنید – پر شدن از لذتی که به ارمغان می‌آورد. سرگرمی و بازی به ماجراجویی‌های بزرگی مانند چتربازی محدود نمی‌شود. این هدف به همان اندازه در لذت‌های به ظاهر کوچک یافت می‌شود، مانند این که به خودتان این آزادی را بدهید که آرام در ساحل قدم بزنید، قرار ملاقات بروید یا به جای جستجوی سرپناه در هنگام بارندگی، کاملاً خیس شدن را در آغوش بگیرید.

غریزه بازی خودجوش را خود پرورش دهید. مانند تنظیم برای تشخیص احساسات خود، ایجاد آگاهی از انگیزه‌ی بازی شما بسیار مهم است. تصور کنید که در یک ساحل قدم می‌زنید، بدون در نظر گرفتن لباس خود، ناگهان می‌خواهید به موج سواری بروید. فردی که عادت دارد انگیزه‌ی بازی خود را سرکوب کند، ممکن است بلافاصله این ایده را رد کند و ناراحتی‌های احتمالی مانند لباس‌های خیس و صندلی‌های ماشین را بهانه کند. با گذشت زمان، ممکن است آنقدر در نادیده گرفتن این انگیزه مهارت پیدا کنند که دیگر حتی آن را تشخیص ندهند. در مقابل، کسی که با ارزش لذت هماهنگ باشد، انگیزه‌ی بازی را می‌شناسد و آن را در آغوش می‌گیرد و با شادی وارد موج سواری می‌شود. وقتی آن میلِ خود به خودی برای بازی ایجاد شد، به خود اجازه دهید تا بر اساس آن عمل کنید. از روی هوس از آن درخت بالا بروید. آن رنگ‌های انگشتی را در خواربار فروشی بخرید و اجازه دهید خلاقیت شما جریان یابد. به خود این آزادی را بدهید که از تپه‌ای پر علف غلت بزنید، حتی اگر دامن یا کت و شلوار پوشیده‌اید. اگر غواصی همیشه شما را مجذوب خود کرده است، برای یادگیری آن ثبت‌نام کنید و بدون تردید در این تجربه غواصی کنید.

۴. چیزهای جدید امتحان کنید و نوآوری را در آغوش بگیرید.

در چیزهای ناشناخته شیرجه بزنید و با چشمانی تازه به تجربیات آشنا نزدیک شوید، گویی برای اولین بار با آنها روبرو می‌شوید. جادوی بودن در کنار کودکان در توانایی آنها در درک همه چیز با حس تازگی نهفته است. وقتی چیزی را با یک کودک در میان می‌گذاریم، احساس می‌کنیم که آن لحظه را دوباره تجربه می‌کنیم. چیزهای ساده، مانند چاله‌ها، به منبع شگفتی تبدیل می‌شوند. برای احیای مجدد این شگفتی، خود را در تمرین فعالیت‌های جدید و کسب دانش تازه غرق کنید، صرف نظر از اینکه چه هستند این تمرین، صرف نظر از سن شما، روحیه‌ی شما را جوان می‌کند. در یک تمرین ذهنی شرکت کنید که در آن خود را به عنوان یک تازه وارد یا یک بیگانه در بدن انسان تصور می‌کنید که برای اولین بار با تجربیات زمینی روبرو می‌شود. حتی اگر هزار بار گرانولا خورده‌اید یا بارها و بارها در یک جاده‌ی آشنا قدم زده‌اید، وانمود کنید که این تجربه‌ی اول شما در زمین است. از طریق این تمرین قدرتمند، می‌توانید حس بی گناهی را بازیابی کنید و شگفت زده شوید.

مقاله مرتبط: چه تجربیات جدیدی را می‌توانید در زندگی خود امتحان کنید؟

۵. کنجکاوی را در خود پرورش دهید.

به جای جذب منفعلانه‌ی اطلاعات، ذهن خود را فعالانه درگیر نگه دارید. هرگونه تصور از پیش تعیین شده، از جمله مفهوم کسالت و بی حوصلگی را به چالش بکشید. اگر چیزی غیر جالب پیدا کردید، سیگنالی است برای کاوش عمیق‌تر یا نزدیک شدن به آن از منظری دیگر. این طرز فکر را بپذیرید که هیچ چیز ذاتا خسته کننده نیست و از جایی شروع کنید که ندانید. ایده‌های از پیش تعیین شده را رها کنید، ذهنی باز با میل واقعی به یادگیری به جای قضاوت حفظ کنید. لذت یادگیری را بیابید و از پرسیدن سوال دریغ نکنید – چیزی به نام سوالی زیاد وجود ندارد. سوال کردن را به یک عادت تبدیل کنید و دنیاهای مختلف را کاوش کنید، چه فیلم، گروه اجتماعی یا زمینه‌ی مورد علاقه‌ی خودتان باشد. برای تقویت کنجکاوی، از قلمروهای آشنا رها شوید و به یک مسافر ذهنی تبدیل شوید. مطالبی را خارج از ترجیحات معمول خود بخوانید و با افراد از طبقات مختلف صحبت کنید. در هر چیزی که با آن روبرو می‌شوید به دنبال جنبه‌های مثبت باشید و به هر تجربه‌ای به عنوان فرصتی برای مطالعه و رشد نگاه کنید.

مقاله مرتبط: جادو

۶. به شدت صادق باشید.

نظر خود و احساسات خود را آشکارا بیان کنید. بچه‌ها در این کار برترین هستند تا زمانی که شرطی شدن اجتماعی آنها را به گونه‌ای دیگر تحت فشار قرار دهد. وقتی با وسوسه‌ی استراتژی و سیاست مواجه شدید، صداقت را انتخاب کنید. با تمرین صداقت رادیکال با خودتان شروع کنید، شاید در یک دفتر یادداشت شخصی. برقراری مجدد ارتباط بین آگاهی و حقیقت شخصی یک گام قدرتمند است. بسیاری از بزرگسالان احساس می‌کنند که مجبورند برخلاف احساسات واقعی خود رفتار کنند – برای مثال بگویند که گرسنه نیستند وقتی هستند، وانمود کنند که در تنهایی حالشان خوب است وقتی که نیست، یا در موقعیت‌های ناراحت کننده می‌نشینند. برای تجسم اصالت کودکی در زندگی خود، حقیقت خود را با اعمال خود و وجود خود هماهنگ کنید. ایجاد تطابق بین احساسات واقعی و بیان بیرونی شما کلیدی است.

مقاله مرتبط: صداقت یا سیاست

۷. از کمک دیگران استقبال کنید.

دوباره با نیازهای خود ارتباط برقرار کنید و بدون تردید آنها را بپذیرید. کودکان به طور غریزی نیازهای خود را تشخیص می‌دهند و به آنها رسیدگی می‌کنند و نقش حیاتی خود را در زندگی درک می‌کنند. به همین ترتیب، با نیازهای خود هماهنگ شوید و از جستجوی کمک برای برآورده کردن آنها ابایی نداشته باشید. استفاده از دانش، توانایی‌ها و مهارت‌های دیگران نشانه‌ی ضعف نیست. همانطور که کودک بدون هیچ معنای منفی به دیگران تکیه می‌کند، شناخت و برآوردن نیازهای شما با کمک دیگران از ارزش یا توانایی شما نمی‌کاهد.

۸. ویژگی‌های کودکانه را در خود پرورش دهید.

به ویژگی‌هایی که در کودکان به نظر شما قابل تحسین است، توجه کنید و تلاش آگاهانه‌ای برای گنجاندن آنها در زندگی خود انجام دهید. مشاهده کنید که چگونه کودکان این ویژگی‌ها را نشان می‌دهند. برای مثال، اگر جذب خلاقیت آنها شده‌اید، نحوه‌ی رویکرد آنها به فرآیند خلاقیت را مطالعه کنید. بی نظمی آزمایش کردن را در آغوش بگیرید، کارها را بدون مفاهیم از پیش تعیین شده‌ی مهارتی امتحان کنید و در فعالیت‌های عملی شرکت کنید. به تخیل خود اجازه دهید آزادانه پرسه بزند، بدون بار ایده‌های معمولی از امکانات. نگرانی در مورد نظرات دیگران را رها کنید و بدون ممانعت خلق کنید، حتی اگر منجر به نتایج غیرمتعارف یا عجیب و غریب شود. تقلید از ویژگی‌های کودکانه‌ای که شما آن را تحسین می‌کنید، می‌تواند به زندگی شما خلاقیت جدید و حس بروز بدون مهار القا کند.

خلاصه

تمرین کودکانه خود را به آرامی انتخاب کنید. مهم نیست که کدام مسیر را برای در آغوش گرفتن کودک درونی خود طی می‌کنید، این نکته مهم را به خاطر بسپارید: یک کودک با جدیت یا نظم و انضباط به هیچ یک از این تمرینات و بازی‌ها نزدیک نمی‌شود. اگر متوجه شدید که به جای سبک دلی بیش از حد جدی هستید، آن تمرین خاص را کنار بگذارید.

تمایل به دست کم گرفتن خرد عمیق در کودک وجود دارد. ما اغلب دوران کودکی را مرحله‌ای می‌بینیم که در سفر رشد شخصی خود از آن رشد می‌کنیم. در اینجا یک راز کوچک وجود دارد: کودک درون به عنوان یک لباس مبدل برای خود برتر عمل می‌کند. دقیقاً به همین دلیل است که افراد روشن‌فکر ویژگی‌های کودکانه زیادی از خود نشان می‌دهند. وقتی کسی به آگاهی و بیداری می‌رسد، به طور متناقضی دوباره شبیه یک کودک می‌شود، البته بسیار عاقل. بنابراین، به نظر می‌رسد مناسب است که با نقل قولی از پائولا پاوندستون نتیجه گیری کنیم: “بزرگسالان همیشه از بچه‌های کوچک می‌پرسند که وقتی بزرگ شدند چه چیزی می‌خواهند باشند، زیرا به دنبال ایده هستند.”