خلاصه کتاب مرگ فروشنده اثر آرتور میلر

مقدمه: یک شاهکار مدرن درباره توهم رؤیای آمریکایی

مرگ فروشنده نمایشنامه‌ای نیست که شما را بخنداند یا با صحنه‌های پرهیجان و پرزرق‌وبرق شگفت‌زده کند. سادگی آن چشمگیر است؛ در دو پرده کوتاه این نمایشنامه، پیچیده‌ترین صحنه تنها یک اتاق هتل در بوستون است. بااین‌حال، این نمایشنامه توانسته جایزه پولیتزر را از آن خود کند، بیش از ۱۱ میلیون نسخه بفروشد و الهام‌بخش ۱۰ اقتباس سینمایی شود. چرا؟ پاسخ در قدرت بی‌نظیر آن برای به تصویر کشیدن زندگی عادی نهفته است.

خانواده لومن ثروتمند یا بسیار بااستعداد نیستند؛ آن‌ها انسان‌هایی عادی با ضعف‌ها و اشتباهات معمولی‌اند که در یک خانه ساده زندگی می‌کنند. همین سادگی، تراژدی نمایشنامه را عمیق‌تر و تأثیرگذارتر می‌کند. ما می‌توانیم با این شخصیت‌ها همذات‌پنداری کنیم و از این طریق، متوجه شویم که چگونه فرهنگ مدرن آمریکایی ذهن ویلی لومن را مسموم می‌کند و قلب خانواده‌اش را می‌شکند.

اما تجلیل این نمایشنامه از افراد و مکان‌های عادی به معنای کسل‌کننده بودن آن نیست. در طول نمایشنامه، شاهد صحنه‌هایی رؤیاگونه هستیم که در آن‌ها گذشته و حال، حقیقت و دروغ، و خیال و واقعیت در هم می‌آمیزند. این صحنه‌ها بازتابی از ذهن در حال فروپاشی ویلی است. او دنیایی از توهمات ساخته تا به باورهای تحریف‌شده‌اش درباره رؤیای آمریکایی چنگ بزند، اما این توهمات کم‌کم از هم می‌پاشند و پایه‌های روانی زندگی‌اش به شن‌های روان تبدیل می‌شود.

ویلی با یک انتخاب بزرگ روبه‌روست: پذیرش واقعیت زندگی یا فرو رفتن عمیق‌تر در دنیای توهم. این انتخاب چگونه پیش می‌رود؟ در ادامه این مقاله، هم به خط اصلی داستان نمایشنامه خواهیم پرداخت و هم مضامین و نکات کلیدی آن را بررسی خواهیم کرد.

بخش اول: خسته‌ام تا حد مرگ

ویلی لومن، فروشنده دوره‌گرد ۶۳ ساله، خسته و آشفته از یک سفر کاری به خانه بازمی‌گردد. همسرش، لیندا، نگران اوست. ویلی اعتراف می‌کند که هنگام رانندگی مدام در حالتی گنگ فرو می‌رفت و حتی نزدیک بود از جاده منحرف شود. لیندا او را به یاد حادثه‌ای می‌اندازد که در آن، ویلی تصادفاً از روی یک پل به داخل رودخانه رانده بود.

از همان ابتدا، وضعیت روانی ویلی مورد سؤال قرار می‌گیرد. او بی‌قرار، غیرقابل اعتماد و متناقض است. دو پسر بالغش، بیف و هپی، در حال بازدید از خانه هستند. همان صبح، ویلی بیف را به‌خاطر تنبلی و ناتوانی‌اش در حفظ شغلی پایدار سرزنش کرده بود. اما اکنون می‌گوید که بیف اصلاً آدم تنبلی نیست. هپی از بیف موفق‌تر است، اما از این‌که پدرش شروع به صحبت با خودش کرده، ناراحت و نگران است.

بیشتر اوقات، ویلی با یک نسخه خیالی از بیف صحبت می‌کند، انگار که پسرش واقعاً در اتاق حضور دارد. این گفت‌وگوها خشم و ناامیدی ویلی را نسبت به سبک زندگی بیف آشکار می‌کنند؛ سبکی که شامل انجام کارهای پیش‌پاافتاده و بی‌هدف بودن است. بین بزرگسالی بیف و ارزش‌هایی که ویلی سعی کرده بود در کودکی به او بیاموزد، فاصله زیادی وجود دارد. این ارزش‌ها همان اصولی هستند که ویلی نیز براساس آن‌ها زندگی می‌کند و بخش اساسی نمایشنامه میلر را تشکیل می‌دهند.