۶. چگونه احساسات خود را احساس کنیم؟

معنی تمایل داشتن در احساس کردن چیست؟

تمایل یعنی رویارویی و مشغول شدن با هر چیز و احساسی که در حال حاضر تجربه می‌کنید. تمایل یعنی پذیرش وضعیت فعلی خود، حتی اگر ناراحت کننده یا دردناک باشد. این حتی شامل در آغوش گرفتن احساساتی است که ممکن است به طور طبیعی بخواهید از آنها اجتناب کنید. تمایل به این معناست که احساسات خود را بشناسید و قلب خود را برای انطباق با آنها باز کنید، خواه آرامش بخش باشند یا ناراحت کننده. این یک مهارت عملی است که می‌توان آن را پرورش داد و اصلاح کرد.

در این مقاله، من قصد دارم آن را به مراحل کوچکی تقسیم کنم که بتوانید تمرینشان کنید.

مردم اغلب در مورد تمرکز حواس و مراقبه به عنوان پایه‌ای برای یادگیری و هدایت احساسات خود صحبت می‌کنند، و این درست است. تجربه و تحقیقات نشان داده‌اند که مراقبه بسیار مفید است. اما به نظر من، تمایل داشتن کلیدی است که ذهن آگاهی را مؤثر می‌کند. تمایل فرآیند فعالی است که تفاوت اصلی را ایجاد می‌کند.

قبل از اینکه به مراحل تمرین تمایل بپردازیم، اجازه دهید داستانی از یکی از دوستانم در مورد اینکه چگونه او تمایل را در زندگی خود به کار برده است، با شما به اشتراک بگذارم.

مثالی از تمایل در زندگی روزمره

لیلا، یکی از دوستان نزدیکم، برایم گفت: «دیروز روز سختی برای من بود. مجبور شدم پسر بزرگم را سوار هواپیما کنم، درحالیکه می‌دانستم تا دو سال آینده او را رودررو نخواهم دید».

لیلا ادامه داد: «در هفته‌ی گذشته، من انواع احساساتم را پردازش می‌کردم، عمیقاً دلم برای او تنگ شده بود و از تغییر در پویایی خانواده‌مان غصه می‌خوردم. من با احساس بی کفایتی دست و پنجه نرم می‌کردم و به این فکر می‌کردم که آیا در زمان بودن پسرم، کوتاهی‌ای کرده‌ام یا به او صدمه‌ای زده‌ام. به روش‌هایی که از آنها آگاهی داشتم، سعی کردم تا به طور کامل احساساتم را تجربه کنم، هر زمان که میل به «قوی بودن» را احساس می‌کردم، به خودم یادآوری می‌کردم که اغلب به همه می‌گویم که: “اشکالی ندارد اگر احساسات خود را احساس کنید.” بنابراین خودم هم این کار را کردم، با اینکه پاسخ معمول من این است که احساساتم را زیر انبوهی از کارها و مشغله‌ها دفن کنم.»

لیلا از طرف اطرافیانش که موقعیت‌ها و احساسات مشابهی را تجربه کرده بودند، حمایت می‌شد، که به او این امکان را می‌داد تا احساساتش را بپذیرد و زمانی را که سزاوار آن احساسات است، صرفش کند.

سپس او بیان کرد: «امروز احساس بهتری دارم و انرژی‌های سبک‌تر و شادتری را تجربه می‌کنم. می‌توانم نفس‌های عمیقی از آرامش بکشم و لبخند بزنم. احساس قدرت می‌کنم تا از خودم و خانواده‌ام با قدرتی تازه حمایت کنم. امروز، من به سمت یافتن تعادل کشیده شده‌ام که سرشار از امید و ارتباط است و روزم را روشن می‌کند. تصور می‌کنم دلیل این احساسی این است که به خودم اجازه دادم به احساسات دیروزم احترام بگذارم.»

در این مثال، در ابتدا، لیلا از طریق مشغول کردن خود به دنبال حواس پرتی بود و سعی کرد احساسات غمگین خود را سرکوب کند. اما سرانجام تصمیم گرفت به خود فضایی بدهد تا به آرامی آن احساسات را پردازش کند و روز بعد، آنها به طور طبیعی کاهش یافته و حل شدند.

چطور تمایل داشتن را تمرین کنیم؟

اولین قدم این است که بدون قضاوت آنچه را که احساس می‌کنید، توصیف کنید. از برچسب زدن به تجربیات خود به عنوان خوب یا بد، خودداری کنید.

به یاد داشته باشید که همه‌ی احساسات اصلی یک عملکرد را انجام می‌دهند و هدفی دارند. به جای استفاده از کلمات قضاوتی مانند خوب، بد، وحشتناک، افتضاح، عالی، بهترین یا بدترین، از کلمات توصیفی، مانند ناراحت کننده، ناخوشایند، دردناک، حساس، گرم، سرد، تیز، کسل کننده، داغ، صاف، ملایم، نرم، و دلپذیر استفاده کنید.

احساسات بخشی عادی، سالم و زیبا از زندگی هستند. شفا از بیماری روانی شامل حرکت در میان احساسات به جای اجتناب از آنهاست.

تمایل به این معنا نیست که بخواهید درد را احساس کنید، درد را دوست داشته باشید یا با آن موافق باشید، یا آرزو کنید که زندگی شما با درد یا احساسات شدید همراه باشد.

بلکه تمایل به این معناست که بپذیریم: “این چیزی است که من در حال حاضر تجربه می‌کنم، بنابراین خود را با آن کوک کرده و تجربه‌اش خواهم کرد.” بر خلاف تصورتان، این رویکرد به احتمال زیاد شما را از احساسات شدید و دردناک رها می‌کند.

اگر به تشبیه کارخانه‌ی فرآوری ماهی از مقاله‌ی اول از این دوره برگردیم، نمی‌توانیم یک ماهی را بدون نگاه کردن به آن، برش دادن آن و حذف قسمت‌های ناخوشایند، به یک فیله‌ی خوشمزه تبدیل کنیم. ما باید این روند را طی کنیم تا به نتایجی که می‌خواهیم برسیم.

مقاله مرتبط: پردازش احساسات چیست و چرا می‌تواند به بهبود زندگی شما کمک کند؟

کنجکاو باشید

گام بعدی این است که کنجکاو باشید و ایجاد یک رابطه‌ی سالم با عواطف و احساسات خود را تمرین کنید.

بنابراین، با کنجکاوی به احساسات خود نزدیک شوید.

مثلا می‌توانید بگویید: “اوه، سلام وزوز گوش، امروز چطوری؟” یا “اوه، سلام اضطراب، آیا قبل از حرکت چیزی برای گفتن داری؟”

کنجکاوی به عنوان یک پادزهر برای نگرانی عمل می‌کند. همانطور که کنجکاو هستید، به توصیف احساسات خود بازگردید. این احساس در کجا قرار دارد؟ کجای بدنم این حس را دارم؟ آیا قسمت‌های دیگری از بدن من وجود دارد که احساس متفاوتی داشته باشد؟

سپس می‌توانید آن را توصیف کنید. آیا رنگی دارد؟ یا صدای خاصی دارد؟ آیا در طول زمان تغییر می‌کند؟ در این مرحله، وقتی کنجکاو هستید، من شما را تشویق می‌کنم که تا حد امکان در بدن خود بمانید.

این به معنی کشف ریشه‌های مشکلات خود در دوران کودکی یا پاسخ به سوالاتی مانند “چرا اینطور احساس می‌کنم؟”، نیست. این قدم بعدی است که در مقالات بعد به آن می‌پردازم.

توجه داشته باشید که تحلیل بیش از حد می‌تواند شکل دیگری از اجتناب باشد.

ما با میل و رغبت در لحظه‌ی حال می‌مانیم و چیزها را همانطور که اینجا و اکنون هستند، توصیف می‌کنیم.

جوی رمنی (Joey Remenyi)، متخصص نوروپلاستیسیته و شنوایی شناس دهلیزی، می‌گوید: “من تعداد بیشماری از مراجعین با مشکل وزوز گوش را دیده‌ام که پس از تسلط بر هنر کنجکاوی و ارتباط با ارزش‌های خود، وزوز گوش خود را به طور کامل حل می‌کنند. آنها دیگر حتی متوجه وزوز گوش نمی‌شوند، علیرغم اینکه هنوز وجود دارد. در پس‌زمینه‌ی ذهن‌شان، مغزشان یاد گرفته است که آن را فیلتر کند و اکنون می‌توانند به زندگی برگردند و بدون نگرانی یا ناراحتی احساس طبیعی داشته باشند.”

طناب را رها کنید و وارد احساسات خود شوید

بنابراین به جای مبارزه با احساسات، طناب را رها کنید و وارد احساسات خود شوید. این طبیعی است که در زندگی خود برای چیزی تلاش کنید که ارزشش را دارد، یعنی هدف شما برای خوب زیستن و ارزش‌هایتان، درست است؟

مبارزه برای ایجاد تأثیر مثبت در جهان ستودنی است. اما، مبارزه برای تغییر احساسات خود را رها کنید. از چرخه‌ی صرف تمام انرژی خود برای تغییر وضعیت عاطفی خود فاصله بگیرید و آن انرژی را به سمت تلاش‌های سازنده‌تر هدایت کنید.

در لحظه حضور داشته باشید

به جای این که روی سوالاتی مانند “این احساس تا کی ادامه پیدا می‌کند؟ و اگر هرگز تغییر نکند چه؟” به سادگی این جمله را بپذیرید که “این چیزی است که در حال حاضر وجود دارد” و سپس دوباره با بدن خود ارتباط برقرار کنید.

احساس خود را نام ببرید، توصیفش کنید، تصدیقش کنید، در مورد آن کنجکاو باشید، اجازه دهید وجود داشته باشد، همه چیز در اینجا و اکنون، در لحظه‌ی حال.

از دستان خود کمک بگیرید

دست خود را روی ناحیه‌ای از بدنتان قرار دهید و تنفس خود را به سمت آن هدایت کنید. گرما، نرمی و نور را تجسم کنید که در احساسات شما جاری می‌شوند.

شما همچنین می‌توانید روی تنفس خود تمرکز کنید، عضلات خود را منقبض یا سفت کنید و آگاهی را به سایر قسمت‌های بدن و احساسات دیگر خود گسترش دهید.

شما حتی می‌توانید احساسات بد خود را برای چند ثانیه بدتر کنید. به تمرینی که در ادامه است دقت کنید:

آگاهانه سعی کنید احساسات و عواطف خود را فقط برای چند لحظه تشدید کنید. به خود بگویید: “اضطراب بیا، و تمام آنچه را که داری و از دستت برمی‌آید به من نشان بده.” این چیزی است که من آن را “افزایش و تشدید گرما” می‌نامم.

وقتی احساسات خود را به این طریق آزمایش می‌کنید و تشخیص می‌دهید که آنها ناراحت کننده هستند اما در عین حال نمی‌توانند به شما آسیبی برسانند یا بر شما غلبه کنند، متوجه خواهید شد که چنگال، مبارزه و قدرتی که به نظر می‌رسد بر شما دارند، خود به خود کاهش می‌یابد.