خلاصه کتاب انسان در جستجوی معنا

مقدمه: کشف کنید که چگونه تجربیات وحشتناک یک انسان به او کمک کرد تا دیدگاهی منحصر به فرد از طبیعت انسان پیدا کند.

برای کسی غیر از بازماندگان غیرممکن است که بداند زندگی یک زندانی در اردوگاه کار اجباری نازی‌ها چگونه بوده است. ما فقط می‌توانیم تصور کنیم که آنها چگونه هر روز را پشت سر گذاشته، و چگونه وقتی در محاصره جنایات قرار داشتند، نجات یافتند.

ویکتور فرانکل، که خود یکی از بازماندگان اردوگاه نازی‌هاست، به توضیح چگونگی مبارزه و تلاش زندانیان رژیم نازی کمک می‌کند. این تجربیات همچنین شواهدی را برای نظریه روان‌شناختی و معنادرمانی (logotherapy)، به فرانکل ارائه می‌کند، که توضیح می‌دهد که برای شکوفایی – و در شرایط سخت‌تر برای زنده ماندن – چگونه باید معنای شخصی خود را از زندگی کشف کنیم.

این خلاصه یافته‌های فرانکل از اردوگاه‌ها و هم توسعه‌ی لوگوتراپی (logotherapy) او را توضیح می‌دهد.

در این خلاصه کشف خواهید کرد:

• چگونه در زندگی خود معنایی پیدا کنید؛
• چگونه اردوگاه‌های کار اجباری امید را از زندانیان می‌مکیدند. و
• چگونه برخی از افراد می‌توانند در بدترین شرایط نیز طنز پیدا کنند.

اولین واکنش زندانیان به اردوگاه‌های کار اجباری شوک بود – ابتدا به شکل امید و سپس ناامیدی.

امروزه، همه حداقل تا حدودی نسبت به اعمال وحشتناک و غیرانسانی که در اردوگاه‌های کار اجباری در سراسر آلمان و اروپای شرقی تحت رژیم نازی انجام می‌شد، آگاهی دارند.

به همین ترتیب، کسانیکه اهداف خشونت نازی‌ها در طول هولوکاست بودند، حداقل تا حدودی تصوری از سرنوشت وحشتناکی داشتند که در انتظار آنها بود. به همین دلیل است که ممکن است تصور می‌کنید که واکنش اولیه هنگام ورود به کمپ‌ها، ترس بوده است. اما واکنش‌ها به سه مرحله مجزا تقسیم می‌شدند.

مرحله اول پس از ورود به کمپ – یا حتی زمانی که زندانیان در حال انتقال بودند، آغاز می‌شد.

زندانیان از آنچه اتفاق می‌افتد چنان شوکه شده بودند که ناامیدانه سعی می‌کردند خود را متقاعد کنند که به نحوی همه چیز درست خواهد شد. اکثر زندانیان داستان‌های وحشتناکی را در مورد آنچه در اردوگاه‌ها اتفاق افتاده شنیده بودند، با این حال وقتی خودشان به آنجا فرستاده می‌شدند، به خود می‌گفتند که اوضاع برای آنها متفاوت خواهد بود.

برای مثال، کسانی که به اردوگاه مرگ آشویتس (Auschwitz) رسیدند، هنگام خروج از قطار به چپ یا راست فرستاده شدند – یک گروه برای کار سخت و یکی برای اعدام فوری. با این حال، هیچ یک از آنها نمی‌دانستند این گروه‌ها چه معنایی دارند.

با توجه به شوک رسیدن به اردوگاه، زندانیان به توهم مهلت تسلیم شدند و به اشتباه معتقد بودند که صفی که در آن قرار دارند به نوعی به معنای فرار از عذاب است.

در این مرحله اول، زندانیانی که هنوز به وحشت‌های اردوگاه عادت نکرده بودند، به شدت از همه چیز می‌ترسیدند. زندانیان تازه وارد نمی‌توانستند تجربه شدید احساسی تماشای زندانیان دیگر را که به وحشیانه‌ترین شیوه‌ها برای کم‌اهمیت‌ترین جنایات مجازات می‌شوند، مدیریت کنند.

در مواجهه با وحشیگری‌های شدید، آنها به زودی امید خود را از دست دادند و شروع به دیدن مرگ به عنوان نوعی آرامش کردند. در واقع اکثر آنها خودکشی را راهی برای نجات می‌دانستند – برای مثال با گرفتن حصار برقی اطراف کمپ.