خلاصه کتاب وحشی اثر شرل استرید

نتیجه گیری

شریل در نهایت به پل خدایان، پایانه شمالی مسیر اقیانوس آرام در مرز واشنگتن-اورگان می‌رسد. در حالیکه سفر فیزیکی او در مسیر به پایان می‌رسد، سفر شخصی او ادامه دارد. بازگشت او به “تمدن” با قدردانی جدید از لذت‌های ساده زندگی، احساس توانمندی و تعهد به رشد شخصی مشخص می‌شود. شریل تصمیم می‌گیرد به تحصیلات خود ادامه دهد، که نماد عزم او برای حرکت به جلو و ساختن آینده‌ای روشن‌تر است.

کتاب «وحشی» موضوعات متعددی از جمله تأثیر عمیق غم و اندوه، قدرت دگرگون‌کننده‌ی طبیعت و انعطاف‌پذیری روح انسان را بررسی می‌کند. سفر شریل استرید به عنوان یادآوری تلخ از پتانسیل رستگاری و کشف خود حتی در مواجهه با ترسناک‌ترین چالش‌های زندگی است. خاطرات او با خوانندگانی که با ناملایمات مواجه شده‌اند و از سفر تحول آفرین او از فقدان و ناامیدی به شفا و رشد شخصی الهام گرفته‌اند، طنین انداز می‌شود.

در قسمت‌هایی از کتاب می‌خوانیم

من آموختم که جهان هرگز شوخی نمی‌کند. هر چه می‌خواست می‌گرفت و هرگز آن را پس نمی‌داد.

تنها چیزی که آنها می‌گفتند این بود که: «اما تو خیلی خوشحال به نظر می‌رسی!» و این حقیقت داشت: ما خوشحال به نظر می‌رسیدیم. درست مانند وقتی که مادرم مرد و می‌کوشیدم جوری رفتار کنم که انگار همه چیز رو به راه است. غم و اندوه چهره‌ای ندارد!

ترس، تا حد زیادی، زاده‌ی داستان‌هایی است که برای خودمان تعریف می‌کنیم، بنابراین تصمیم گرفتم به خودم داستانی متفاوت از داستانی که به یک زن گفته می‌شد، بگویم.

می‌توانستم فروپاشی را در درونم احساس کنم، مانند تکان خوردن یک گل قاصدک در باد. با هر حرکتم، یکی دیگر از گلبرگ‌ها پراکنده می‌شد. با خودم گفتم، خواهش می‌کنم، خواهش می‌کنم.

درخت‌ها بلند بودند، ولی من بالاتر از آن‌ها، بر فراز شیببِ کوهی در کالیفرنیای شمالی ایستاده بودم. لحظاتی قبل، چکمه‌های پیاده‌روی‌ام را درآورده بودم و لنگه‌ی سمت چپی میان آن درخت‌ها افتاده بود. وقتی کوله‌پشتی غول‌پیکرم روی چکمه‌ام واژگون گشت، چکمه‌ام ابتدا به هوا پرتاب شد، سپس در طول مسیر پُر از سنگ‌ریزه سُر خورد و به سوی پرتگاه به پرواز درآمد. پیش ‌از آن‌که در میان سایه‌بان جنگلِ زیر پایم ناپدید شود، به صخره‌ای که در چند قدمی‌ام بود اصابت کرد، بازگرداندنش ناممکن بود. با حیرت آهی کشیدم، هرچند سی‌وهشت روز بود که در طبیعتِ وحشی بودم و دیگر می‌دانستم هر اتفاقی ممکن است رخ دهد و هرچیزی شدنی‌ست. ولی به این معنی نبود که وقتی آن اتفاق رخ داد شوکه نشده باشم. چکمه‌ام از دست رفته بود. به‌راستی از دست رفته بود.

جُفتِ دیگر چکمه‌ را همچون کودکی به سینه‌ام چسبانده بودم، گرچه دیگر بیهوده بود. یک چکمه بدون جُفتِ دیگرش به چه دردی می‌خورَد؟ به هیچ دردی. بی‌استفاده است، تا ابد یتیم است، دیگر نمی‌توانستم در حقش لطفی کنم. حمل کردن یک عدد چکمه‌ی چرم قهوه‌ای رایکِل با بندهای قرمز و گیره‌های فلزیِ نقره‌ای‌رنگ، مشقت‌بار بود، بیهوده بود‌. آن را بالا بردم و با تمام قدرتی که داشتم پرتش کردم و به سقوطش در میان درخت‌های انبوه و خارج شدنش از زندگی‌ام نگاه کردم.

تنها بودم. پابرهنه بودم. بیست‌وشش ساله بودم و همچنین یتیم. یک ول‌گرد واقعی، چند هفته‌ پیش وقتی به غریبه‌ای نامم را گفته و توضیح داده بودم که چه‌قدر در دنیا سرگردان بوده‌ام، مرا این‌گونه قلمداد کرده بود. وقتی شش سال داشتم پدرم از زندگی‌ام خارج شد. وقتی بیست‌ودو سال داشتم مادرم مُرد. در پی مرگ او، ناپدری‌ام از فردی که به‌عنوان پدر رویش حساب باز کرده بودم به مردی تبدیل شد که فقط گاهی می‌توانستم ببینمش. برخلاف تمام کوشش‌هایی که کردم تا خواهر و برادرم را کنار یکدیگر نگه دارم، آن‌ها در غم ‌و اندوهشان متفرق شدند، تا این‌که دیگر از کوشش دست کشیدم و من نیز متفرق شدم.
سال‌ها قبل‌تر از آن‌که چکمه‌ام را بر فراز آن کوه پرتاب کنم، داشتم خودم را نیز به درون منجلاب ویرانی پرتاب می‌کردم. سرگردان و بی‌بندوبار دل به جاده زده بودم ‌-از مینه‌سوتا به نیویورک، به اورِگُن و سراسر غرب‌- تا این‌که سرانجام در تابستان 1995، بدون چکمه‌هایم، خودم را در دنیا بیشتر پایبند یافتم تا بی‌بندوبار.

آن‌جا دنیایی بود که هرگز در آن نبودم و با‌این‌حال همیشه می‌دانستم که وجود داشته، دنیایی که در آن با غم‌ و اندوه و سردرگمی و ترس و امید دست‌وپا زدم. دنیایی که فکر می‌کردم می‌تواند هم مرا به زنی که می‌دانستم می‌توانم بشوم تبدیل کند و هم به دختری که روزی بودم. دنیایی که عرضش دو فوت و طولش 2663 مایل بود. دنیایی که مسیر پاسیفیک‌کِرِست نام داشت.

من آن را به شعار آن روزها تبدیل کردم. وقتی قبل از جابه‌جایی‌ها مکث می‌کردم یا وقتی تکه‌های گوشت به همراه جوراب‌هایم از پاهایم جدا می‌شد، وقتی شب‌ها تنها در چادرم دراز می‌کشیدم، اغلب با صدای بلند می‌پرسیدم: کی از من سخت‌تره؟
پاسخ همیشه یکسان بود، و حتی وقتی می‌دانستم به هیچ وجه حقیقت ندارد، به هر حال پاسخ می‌دادم: هیچکس.

زنی بود که قبل از مرگ مادرم بودم و زنی که الان بودم، زندگی قدیم‌ ام مثل کبودی‌هایی بود که روی من نشسته بود.

بالاخره متوجه شدم، اشتیاق برای یک راه خروج داشتم، در حالیکه در واقع چیزی که می‌خواستم پیدا کنم، راهی برای ورود به درون بود.

من نه غمگین بودم و نه خوشحال. نه احساس غرور داشتم و نه شرم. فقط احساس می‌کردم که علی‌رغم تمام کارهای اشتباهی که انجام داده‌ام، همه آنها من را به اینجا رسانده بودند.

فقط می‌دانستم که زمان رفتن فرا رسیده است، بنابراین در را باز کردم و به سوی نور رفتم.

می‌دانستم که اگر اجازه بدهم ترس بر من غلبه کند، سفرم محکوم به شکست است.

وظیفه پدر این است که به فرزندان خود بیاموزد که چگونه جنگجو باشند و به آنها اعتماد به نفس بدهد تا در صورت لزوم سوار بر اسب شوند تا وارد نبرد شوند. اگر این را از پدرتان نگیرید، باید به خودتان یاد بدهید.

از اینکه آنچه را که برای زنده ماندن نیاز داشتم، می‌توانستم روی پشتم حمل کنم، شگفت‌زده بودم.

سعی می‌کردم شفا پیدا کنم، بدی‌ها را از سیستم خود خارج کنم تا بتوانم دوباره خوب باشم. تا خودم را از خود درمان کنم.

وقتی کسی که در آن زندگی می‌کردم خیلی تنها بود یا تحملش سخت می‌شد، کتاب‌ها دنیایی بودند که می‌توانستم خودم را در آن گم کنم.