خلاصه کتاب عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست

خلاصه کتاب

«عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست: ملاقات با غم و اندوه و از دست دادن در فرهنگی که درک نمی‌کنید» نوشته مگان دیوین کتابی است که کاوشی دلسوزانه و حمایتی از روند سوگواری ارائه می‌دهد. دیواین با اقتباس از تجربه‌ی شخصی خود از فقدان، دیدگاهی صادقانه و تازه در مورد غم و اندوه ارائه می‌دهد و انتظارات و هنجارهای اجتماعی پیرامون آن را به چالش می‌کشد.

این کتاب برداشتی رادیکال از غم و اندوه است. نحوه‌ی تجربه درد و حمایت از افرادی که غمگین هستند را تجزیه و تحلیل می‌کند و مجدداً تنظیم می‌کند و به ما می‌آموزد که چگونه به طور واقعی، از دست دادن را ارج نهیم.

مقدمه:‌ راهی بنیادی که به طور معناداری با اندوه زندگی کنید.

“هر اتفاقی دلیلی دارد. دوباره خوب میشی.” آیا تا به حال خواسته‌اید که تنها چند ماه پس از مرگ همسر، والدین یا فرزندتان، سر یکی از اقوامتان به خاطر گفتن این جمله فریاد بزنید؟ آیا یکی از دوستان وقتی شما را در حال گریه کردن در سوپرمارکت دیده است این جمله را در گوش شما زمزمه کرده است؟ شما دیوانه نیستید و حق دارید که عصبانی شوید. این مشکل شما نیست بلکه مشکل جامعه‌ای است که ما در آن زندگی می‌کنیم. نحوه‌ی درک ما از غم و اندوه شکسته شده است. به ما آموخته‌اند که درد ناشی از از دست دادن چیزی یا کسی، باید اصلاح شود یا باید بر آن غلبه کرد.

مسئله این است که غم و اندوه را نمی‌توان با گذاشتن زمانی خاص برای آن مهار کرد. مطمئناً این غم یک ناهنجاری نیست که باید از روی آن رد شوید، بلکه تجربه‌ای است که باید با آن زندگی کنید. غم و اندوه بخشی طبیعی از زندگی است که جوامع باید با هم آن را بپذیرند و از آن حمایت کنند. وقتی به کسی یا چیزی عشق می‌ورزید، ناگزیر با از دست دادن نیز مواجه می‌شوید. و در حالیکه این درست است که هیچ کس نمی‌تواند غم شما را به جای شما تجربه کند، شما مجبور نیستید آن را به تنهایی پشت سر بگذارید. زمان آن فرا رسیده است که غم و اندوه را به‌عنوان یک تجربه‌ی دردناک طبیعی بپذیریم و نه به عنوان یک مشکل ناراحت‌کننده که باید حلش کنیم.

این خلاصه‌ی کتاب با هدف بازتعریف حمایت از غم و اندوه نوشته شده است. این کتاب بیان می‌کند که چگونه جامعه سوگ را درک نکرده است، تفاوت‌های بین درد اجتناب‌ناپذیر و رنج غیرضروری، گام‌هایی برای رهایی از علائم استرس از غم، و مسیر دوطرفه برای زندگی معنادار با غم و اندوه را با شما به اشتراک می‌گذارد.

بپذیرید که اندوه یک پاسخ طبیعی به از دست دادن‌های بزرگ است.

اگر تا به حال از دست دادن‌های بزرگ و سوگواری را از نزدیک تجربه کرده باشید، می‌دانید که نصیحت کارساز نیست. مهم نیست که پشت این نصیحت‌ها نیت خیر باشد. آنها می‌توانند به طور باورنکردنی با بی توجهی و غیرشخصی و بی احساس باشند.

برای بازنگری صحیح حمایت از سوگواری، ابتدا به این نگاه می‌کنیم که چگونه جامعه نمی‌تواند با افراد سوگوار به روش صحیح برخورد کند و در عوض تمایل دارد تا این درد شدید را با نقل قول‌های به اصطلاح تاثیرگذار برطرف کند!!

مساله اول این است که، بسیاری از مردم بر این باورند که هر اتفاقی به دلیلی رخ می‌دهد – اما این درست نیست. یک فرد سالم می‌تواند امروز صبح زنده باشد و ظهر به طور ناگهانی بمیرد. همچنین دائماً به ما می‌گویند که مرگ درسی برای رشد شخصی یا معنوی است. اما گفتن به یک مادر غمگین که مرگ فرزندش چیزی است که باید از آن درس بگیرد، به این معناست که تربیت او در حال اصلاح است. این احتمالاً معنایی نیست که مردم قصد دارند برسانند، اما این جمله برای مادر بسیار آزاردهنده است. آیا به نظر شما گفتن این جمله غیرضروری نیست؟ حقیقت این است که مرگ اتفاق می‌افتد و برای اینکه فرد بهتری باشید لازم نیست آن را تجربه کنید.

مساله دوم این است که، مردم نمی‌توانند با شنیدن خبر از دست دادن کسی، مسابقه‌ی غم و اندوه را شروع نکنند. آیا زمانی را به خاطر می‌آورید که همکارتان به شما گفت که او هم کسی را از دست داده است، درست بعد از اینکه شما خبر مرگی اخیر در خانواده خود را به او دادید؟ در حالیکه می‌دانید او قصد دارد با شما همدردی کند، اما آنچه او می‌گوید به‌طور قابل‌توجهی می‌تواند شما را ناراحت کند. چرا کلمات خوش نیت باعث آزار یا خشم می‌شوند؟ ساده است: هیچ دو باختی یکسان نیستند. همه اشکال از دست دادن معتبر هستند، اما درجات درد و تغییرات پایدار زندگی که آنها ایجاد می‌کنند، یکسان نیستند. جدایی، اگرچه دردناک است، اما برابر با مرگ کسی نیست – همان طور که از دست دادن شغل با از دست دادن یک عضو بدن برابر نیست.

مساله سوم این است که، تعاریف فرهنگی و پزشکی ما از غم و اندوه کاملاً با واقعیت غم برای کسانی که آن را تجربه کرده‌اند، در تضاد است. مدل غم و اندوه پنج مرحله‌ای را که توسط متخصصان الیزابت کوبلر راس و دیوید کسلر بیان شده است در نظر بگیرید. ما تمایل داریم باور کنیم که عزاداران انکار، خشم، چانه زنی، افسردگی و پذیرش را در یک توالی خطی تجربه می‌کنند. در حالیکه این مدل حقایق زیادی را در مورد احساسات همراه سوگواری را روشن می‌کند، واکنش همه افراد به از دست دادن به طور کامل در این نظم قرار نمی‌گیرد. ممکن است بلافاصله پس از از دست دادن‌ها، فردی مستقیماً در افسردگی فرو برود، یا تا آخر عمر با پذیرش این اتفاق دست و پنجه نرم کنید – و هر دو حالت درست و به اصطلاح “اوکی” است.

حمایت واقعی زمانی آغاز می‌شود که بتوانیم غم و اندوه را آنچه هست بنامیم: تجربه‌ای برای یکی شدن و همراهی با هم، به جای چیزی که باید به تنهایی بر آن غلبه کرد.

در بخش بعدی نحوه‌ی احترام به سوگواری را می‌آموزیم.