خلاصه کتاب بازی درونی تنیس اثر دبلیو تیموتی گالوی

مقدمه: آماده‌سازی ذهن برای موفقیت

چه در یک مسابقه تنیس باشید و چه در یک مذاکره، برای پیروزی به چه چیزهایی نیاز دارید؟

بیشتر افراد بر این باورند که همه چیز به اراده قوی، یک استراتژی عالی و توصیه‌های موثر مربی یا مشاور بستگی دارد. اگر مشاوری به ما بگوید که تنها به غرایزمان اعتماد کنیم و اجازه دهیم اوضاع به‌طور طبیعی پیش برود، احتمالاً او را از کار برکنار خواهیم کرد. اما همان‌طور که در این کتاب خواهید آموخت، این توصیه دقیقاً همان چیزی است که ذهن شما را برای موفقیت آماده می‌کند.

گوش دادن به غرایز، کلید پیروزی در بازی درونی است؛ یعنی غلبه بر تردیدها و اضطراب‌های خود و خاموش کردن تمامی صداهای ذهنی که مانع عملکرد بهینه شما می‌شوند. تنها زمانی که بر این بازی درونی غلبه کنید، می‌توانید در بازی بیرونی نیز برتر شوید و خود را برای رسیدن به اهداف‌تان به چالش بکشید.

برای موفقیت در بازی، بازیکنان تنیس باید یک نبرد درونی را ببرند، و این وظیفه مربی است که به آن‌ها نشان دهد چگونه این کار را انجام دهند.

بسیاری از مردم شاهد رقابت ستاره‌های جهانی تنیس در زمین بازی بوده‌اند. اما نبرد دیگری نیز وجود دارد که بازیکنان تنیس با آن مواجه هستند و این نبرد چندان قابل مشاهده نیست؛ آن‌ها درون خود در حال انجام یک بازی درونی هستند.

این مسابقه درونی میان ذهن خودآگاه بازیکن، که می‌توان آن را «خود اول» نامید، و ذهن ناخودآگاه او، یا «خود دوم» در جریان است.

تصور کنید چه تلاشی از بازیکنان برای غلبه بر تردیدها، آرام کردن خود پیش از بازی، و مثبت‌اندیشی لازم است. فراتر از این، در بسیاری از بازیکنان، ذهن خودآگاه نقش قاضی و معلم را برای ذهن ناخودآگاه ایفا می‌کند. به همین دلیل است که گاهی بازیکنان تنیس را در زمین می‌بینید که با خود صحبت می‌کنند و چیزهایی مانند «دست و پا چلفتی» به خود می‌گویند. چنین موقعیت‌هایی نمونه‌ای بارز از تعامل بین دو خود است، و نحوه تعامل آن‌ها در این بازی درونی، تعیین‌کننده موفقیت بازیکن در بازی بیرونی است. این مسئله برای مربیان تنیس از اهمیت بالایی برخوردار است، چرا که آن‌ها باید به بازیکنان کمک کنند تا هر دو «خود» را در تعادل نگه دارند.

برای این کار، مربی اغلب به بازیکنان می‌گوید که چه کاری انجام دهند و از چه چیزهایی اجتناب کنند.

مشکل اینجاست که در بسیاری از موارد، هرچه بازیکن بیشتر بر گفته‌های مربی تمرکز کند، کمتر موفق خواهد بود. در چنین مواقعی، «خود اول» سعی می‌کند کنترل «خود دوم» را به دست بگیرد و نتیجه معمولاً رضایت‌بخش نخواهد بود.

مثالی ساده این است که «خود اول» به بازیکن می‌گوید: «این‌قدر عصبی نباش». اما بیاندیشید، آیا چنین دستوری واقعاً تأثیری در آرامش شما دارد؟ احتمالاً نه.

به همین دلیل است که مربیان باید به بازیکنان آموزش دهند تا بگذارند هر «خود» بدون دخالت دیگری کار خود را انجام دهد.

با تسلط بر این تکنیک، بازیکن می‌تواند در ورزش خود ممتاز شود و به هر لحظه به شکلی تقریباً خودکار واکنش نشان دهد، گویی در حال تجربه‌ای خارج از ذهن است.

اما چگونه می‌توان این دو خود را به چنین تعاملی رساند؟ و شما به عنوان مربی یا بازیکن چگونه می‌توانید به این فرآیند کمک کنید؟ پاسخ این پرسش‌ها و بیشتر از آن را در ادامه خواهید آموخت.