خلاصه کتاب افسانه عادی بودن

مقدمه: کشف کنید که چگونه ایده‌ی جامعه‌ی از “عادی بودن”، ما را بیمار می‌کند.

در دهه‌ی ۱۹۹۰، کلینیک کلیولند شاهد پدیده‌ی عجیبی بود. علیرغم تماس نسبتاً کوتاه با بیماران، کارکنان پرستاری اغلب می‌توانستند پیش‌بینی کنند که چه کسی به بیماری ALS، یک بیماری خودایمنی دژنراتیو که به سلول‌های عصبی در مغز و ستون فقرات حمله می‌کند، مبتلا می‌شود.

آنها در نمودارِ هر بیمار نظراتی مانند “این فرد احتمالاً مبتلا به ALS است، زیرا او خیلی خوب است” یا “به هیچ وجه مبتلا به ALS نیست، زیرا او به اندازه کافی خوب نیست” می‌نوشتند. در کمال تعجب عصب شناسان، این پیش بینی‌ها تقریباً همیشه درست بودند.

در دهه‌های پس از آن، تحقیقات از مشاهدات پرستاران حمایت کرده است. عنوان یک مقاله‌ی منتشر شده این است: «بیماران مبتلا به ALS معمولاً افراد خوبی هستند». و این برای سایر بیماری‌ها نیز صادق است. در سال ۲۰۰۰، مطالعات درباره‌ی سرطان به بررسی رابطه‌ی بین سرکوب خشم و سرطان پرداخت. اما چگونه یک ویژگی شخصیتی مانند خوب بودن می‌تواند بیماری را پیش بینی کند؟

برای پزشک مشهور جهانی، دکتر گابور ماته، پاسخ این سوال در تروما و استرس مزمن نهفته است. در واقع، این عوامل اغلب زمینه ساز بسیاری از مواردی هستند که ما آن را بیماری می‌نامیم.

دکتر ماته با تکیه بر تجربه‌ی چندین دهه‌ی خود به عنوان یک پزشک، تلاش کرده است تا افسانه‌های رایج در مورد آنچه که ما را بیمار می‌کند، از بین ببرد. در این خلاصه، ما نقد قدرتمند او را در مورد اینکه چگونه جامعه‌ی ما بیماری را تقویت می‌کند، و یک راه ممکن برای شفای مبتنی بر شفقت را بررسی خواهیم کرد.

به طور خاص، دکتر ماته از ما می‌خواهد که بیماری را به عنوان بیان آسیب شناسی فردی نبینیم. درعوض، افراد مبتلا به بیماری زنگ خطر زنده هستند و توجه را به این واقعیت جلب می‌کنند که آنچه در این فرهنگ طبیعی است، نه سالم است و نه طبیعی. و چیزهایی که غیرطبیعی هستند، اعتیاد، سلامت روان و بیماری، در واقع پاسخی معقول به شرایط آسیب و استرسی هستند که بسیاری از ما در آن زندگی می‌کنیم.

تضاد بین دلبستگی و اصالت خود (authenticity) به یک خود شکسته می‌انجامد.

می‌اوک در ۲۷ سالگی به یک اختلال خود ایمنی نادر و دردناک به نام اسکلرودرمی مبتلا شد که در آن بافت همبند در سراسر بدن سخت می‌شود. این بیماری می‌اوک را مجبور به ماندن در تخت کرد و او قادر به حرکت نبود. او آنقدر درد و ناامیدی را احساس کرد که می‌خواست به زندگی خود پایان دهد.

وضعیت گیج کننده می‌اوک پزشکان را درگیر کرده بود و او را وادار کرد تا سرنخ‌هایی را در تجربیات دوران کودکی خود جستجو کند.

او که در کره از یک مادر مجرد به دنیا آمد، در شش ماهگی به فرزندخواندگی سپرده شد. او سپس توسط یک زوج انجیلی در ایالات متحده پذیرفته شد که او را در محیطی سخت بزرگ کردند. او سال‌ها مورد آزار جنسی توسط پدر خوانده‌اش قرار گرفت. اینها خاطراتی بود که او سرکوبشان کرده بود.

وقتی می‌اوک شروع به رویارویی با گذشته‌ی خود کرد، متوجه شد که چقدر درد عاطفی را پوشانده است. برای کنار آمدن و مقابله با شرایط، او آموخته بود که انرژی خود را به سمت کار کردن بیش از حد و ضروری، خاص و اساسی بودن در محل کار هدایت کند، و اغلب فشارهای اطرافیانش را تحمل کند.

در حالیکه بیماری می‌اوک نادر است، داستان او متأسفانه نادر نیست. مانند بیماران ALS در کلینیک کلیولند، این ویژگی‌های ایثار، سرکوب احساسات منفی (به ویژه خشم) و نگرانی زیاد برای پذیرش اجتماعی در بیماران مبتلا به بیماری‌های خودایمنی بسیار رایج است.

اما قضیه جیست؟ برای دکتر ماته، این نمونه‌ای است که وقتی دو نیاز اساسی انسان، یعنی دلبستگی (attachment) و اصالت و خود واقعی (authenticity)، در تضاد قرار می‌گیرند، اتفاقی می‌افتد. دلبستگی نیاز اصلی شما برای نزدیکی عاطفی و عشق است. اما شما همچنین باید نویسنده‌ی زندگی خود باشید که با شناخت عمیق خود واقعی خود هدایت می‌شود.

در مورد می‌اوک، آسیب ناشی از جدایی و سوء استفاده جنسی آنقدر دردناک و نگران کننده بود که او مجبور شد به طور کامل از خاطرات و خود عاطفی‌اش جدا شود. در برخی از مراحل، او آموخت که سخت کار کردن و مفید بودن راهی مطمئن برای مورد پذیرش قرار گرفتن است.

این خودِ شکافته شده است: بخش‌هایی از شما وجود دارد که معتقدید قابل قبول هستند و بخش‌هایی وجود دارند که آنها را رد می‌کنید. وقتی می‌اوک یاد گرفت که دوباره با آن قسمت‌هایی که زمانی رد شده بودند، ارتباط برقرار کند، شروع به بهبودی کرد! امروز، او تمام داروها را کنار گذاشته است و می‌تواند دوباره راه برود، مسافرت کند و حتی پیاده روی کند!!

در مرحله‌ی بعد، ما بررسی خواهیم کرد که چگونه این خود تقسیم شده، شرایط را برای بیماری فراهم می‌کند.